• Acryl op canvas
• Afmetingen doek: 80 x 80 cm

Na twee turbulente weken haaruitval was ik al mijn haar kwijt. De laatste plukken heb ik maar afgeknipt. Tijdens de haaruitval leefde ik in een roes, maar toen ik die laatste plukken haar op de badkamervloer zag liggen, drong het besef van mijn kaalheid pas echt tot me door. Ik voelde me leeg en kon alleen maar in stilte naar mijn haren op de vloer kijken… verlangend en vol gemis. Later werd door een dermatoloog officieel de auto-immuunziekte Alopecia vastgesteld. Niet levensbedreigend, maar wel ingrijpend. Niemand kon me vertellen of ik ooit nog haren op mijn hoofd zou terugzien.

Twee weken lang lag ons huis vol met mijn uitgevallen haar. Ik kon het haar niet weggooien… Ik kon er nog geen afstand van doen. Daarom heb ik ze allemaal verzameld en bewaard. Tijdens het schetsen van dit schilderij, was het meteen duidelijk: mijn uitgevallen haar zou een ereplekje krijgen. En dat hebben ze gekregen, want in dit doek zijn enkele van mijn ‘oude’ lokken verwerkt in het geschilderde haar dat op de vloer ligt.